Isabelle Beernaert

Red, Yellow & Blue

21 november 2013

Cast :

Nina Plantefève, Vivian Gomez en Shoko Ilkeuchi vertellen er was eens...

Liefdeskoppel:

Vrouw: Els Smekens

Man : Thomas van der Linden

 Kleuren van het liefde en het lot:

 Passie en Agressie (rood)                          Geluk en Wantrouw (geel)

Vrouw: Sarah M’Peti                                 Vrouw: Dimitra Kolokouri

Man: Mohamed Naaleye                           Man: Remses Rafaela

 Oneindigheid en Verdriet (blauw)             Het lot (zwart)

Vrouw: Natascha Dejong                        Vrouw: Manon Riflettivo Beernaert

Man: Johan Christensen                           Man: Denden Karadeniz

 Het volk & het gevoel

Annalydie Groenen

Camille Pidou

Nickey van Cleef

Jochen Kool

Redouan Hergelink

Gino Jagessar

Kevin Rekoert

Jelle Thorrez

Thijs Huizer

Knipoog:

Patrick Karijowidjojo              

     met Redouan Hergelink

 Rescensie: Ruben Brugman

            Op 24 november 2013

 Het gaat helemaal niet zo goed met de danskunst, zegt men. Ik sprak een dansmarketeer die me vertelde dat de zalen vaak maar voor een kwart vol zitten. En dat geldt dan ook voor dansmakers die een  Oscar voor de dans hebben gewonnen. Waar wel veel publiek op afkomt, zijn sprookjes. En Isabelle Beernaert.

Wat verklaart het succes van deze Belgische choreografe?

Snelheid en variatie

In haar nieuwe voorstelling Red, Yellow & Blue voeren net als op tv snelheid en variatie de boventoon. Een in your face film van Rachid Pardo schetst een onmenselijk drukke wereld waarin onrecht heerst. Daarna volgen tot het eind met de shuffle-knop aan en het gaspedaal ingetrapt allerlei korte dansfragmenten. Dat zegt iets over de kijker anno 2013.  Die wil continu gevoed worden met indrukken.

Begrijpelijke taal

De choreografe vertelde me na de voorstelling dat ze de songteksten, of de emotie erachter, laat volgen of zelfs uitbeelden door haar dansers. Dat is een vernieuwing. Tien of twintig jaar geleden was het nog ondenkbaar een professionele dansvoorstelling te bouwen op populaire muziek. Nu is het dé manier om direct verbinding te maken met het publiek.

Inspiratiebron van Beernaert is – naast Alvin Ailey en Jiří Kylián – Maurice Béjart. Die kon allerlei indrukken aan elkaar smeden, maakte gebruik van fantastische dansers en zag mogelijkheden waarmee dans mainstream kon worden. Beernaert biedt op haar beurt ruimte aan klassieke grand allegro’s van Johan Christensen, zwaartekracht-tartende buitelingen van Remses Rafaela, soepele breakdance van Patrick Karijowidjojo of Redouan Hergelink en suave moves van Mo Moare. Naast power women Sarah M’Peti en Natascha Dejong. Een soort van concours zonder competitie.

Aanstekelijke beweging

Als antwoord op de heftige film waarmee de voorstelling opent, introduceert Beernaert liefde. Met de primaire kleuren rood, geel en blauw monteert ze gevoelsindrukken rond liefdeskoppel Thomas van der Linden en Els Smeekens (winnares SYTYCD 2009). Smeekens gooit zichzelf in de duetten op een manier die je inspireert om zelf zo te bewegen, ook al is dat te hoog gegrepen. Maar dit is waar we voor komen.

Een geolied huishouden

Beernaert moet een gezin met drie kinderen runnen, maar heeft ook de zorg over de 24 dansers, die steeds maar tijdelijk voor haar werken. Net als een bondscoach heeft ze niet de luxe dag in dag uit met dezelfde mensen te werken. Daarom trokken de dansers voor een periode bij elkaar in een huis. Zo werken ze als een collectief, staan met plezier op het toneel en houden elkaar scherp.

So You Think You Can Dance

Opvallend is dat het Beernaert-publiek niet bestaat uit de 14-jarigen die je zou verwachten met haar reputatie van SYTYCD, maar uit cultureel uitziende volwassenen. Die willen dus ook dans met gevoel, toegankelijke muziek en bekende dansers. Het zal daarom zijn dat Beernaert dit jaar de Dans Publieksprijs won. Niet direct highbrow.

Maar wel een erkenning.

Red, Yellow & blue

De voorstelling begint met het liedje van Guus Meeuwis met als de liefde niet bestond. De voorstelling gaat over twee mensen die elkaar toevallig ontmoeten en zij worden verliefd op elkaar. Het is beginnende liefde, dus helemaal in de wolken. En rood komt hier vaak in voor. De kleur voor passie en agressie. Later in de voorstelling vinden ze elkaar nog wel leuk, maar beginnen ze het saai te vinden en ze irriteren zich aan de kleine dingen van de ander. En hier komt dan geel heel vaak op. De kleur van geluk en wantrouw. Later hebben ze alleen maar ruzie en vechten ze met elkaar en willen ze elkaar weer terug maar het eindigt weer met een ruzie. Hier komt blauw op de kleur van oneindigheid en verdriet en ook het kleur van scheiden. En ze gaan voor altijd uit elkaar. De voorstelling geeft vooral het leven weer van een man en een vrouw, en hoe dat gaat.

Ik ben samen mijn moeder naar de voorstelling Red, Yellow & Blue geweest in het Castellum in Alphen aan den Rijn. Mijn moeder en ik vinden de voorstellingen van Isabelle Beernaert altijd heel mooi, dus we volgen haar met haar voorstellingen. We zijn al eerder naar de voorstelling: Et Après en Ne me quitte pas geweest. En zelf heb ik één keer les van haar gehad en daar zei ze ook dat de voorstelling van Red, Yellow & Blue kwam. Ik vond dit één van de mooiste voorstellingen van Isabelle Beernaert. Het gebruik van de lichten en het gevoel die de dansers overbrengen was echt mooi en bijzonder. In het begin laat ze een fragment zien om in de stemming te komen wat aardig lukt, want het zijn geen leuke beelden. Soms keek ik zelf weg omdat ik het niet leuk vond. Het waren veel mensen die dansten en het podium waar ze dansten was niet heel groot, dus het effect was heel mooi. Er waren echt moment waar ik met een open mond zat en met vol bewondering te kijken. De voorstelling heeft verschillende stukken, het wisselt vaak af. Van grappig weer terug naar de werkelijkheid. In de voorstelling zelf kun je ook goed de kwaliteiten van elke danser zien. Er waren veel verschillende soorten mensen. Breakdancers, Chinezen, lange en korte mensen. En nog veel meer.

Ik heb ook met mijn moeder de mogelijkheid gehad met nog andere mensen haar vragen te stellen voor de voorstelling. En zij vertelde ons ook over de voorstelling. Het mooie aan Isabelle Beernaert is, dat zij de dansjes maakt op het moment zelf. Ze verzint ze niet. Het ligt er ook aan bij Isabelle hoe de sfeer in de groep is. Als het niet goed bij haar overkomt kan ze niet werken, soms deden ze dagen en niks en alleen wat ze al hadden repeteren. Isabelle zei ook één ding wat mij erg interesseerde, ze zei:” Zonder liefde kan ik niet leven.” Ik merkte wel dat Isabelle niet heel positief was. Ze zei ook dat het geen zin heeft om verliefd te worden want ze weet toch al hoe het afloopt. Ze heeft ook een zware tijd achter haar rug. Iemand uit het publiek vroeg ook waarom ze zwart droeg of er een speciale redenen voor was. Ze zei:” Ja zwart geeft aan dat ik neutraal ben, en als ik een kleur draag moet ik me ook zo voelen.” Isabelle vertelde ook over haar leven vroeger. Dat ze op een academie zat en heel netjes alles doen, maar ze ging altijd in het weekend feesten omdat dat een uitlaatklep was voor haar. Ze kon niet de hele tijd stil, strak netjes zijn. Ze moest het in het weekend het er allemaal uit halen wat ze die week heeft binnen gehouden. Later werd ze moeder en kreeg ze grote verantwoordelijkheden, en kon ze niet meer in het weekend uitgaan. Isabelle was niet van plan te gaan huilen, maar sommige vragen die mensen stelden raakten haar en toen moest ze toch een beetje huilen. Ik zat met bewondering naar Isabelle te luisteren. Over vroeger en wat ze nu doet en dat ze is verhuist. En haar nieuwe huis is omringd door het bos. Hier kan ze helemaal tot rust komen. Wat zij heeft dat echt nodig. Ik vind het wel jammer dat Isabelle soms zo negatief denkt. Wat ik ook interessant vond wat ze zei was dat ze wou weten waarom ze hier op aarde is, of ze een bepaald boodschap moet doorgeven. Ze weet nu het antwoord nog niet maar ze merkt wel dat ze meer informatie krijgt maar in de jaren. Ik vond dit wel apart, maar het was ook weer iets om over na te denken. Helaas was het tijd en moest ze gaan. Maar ik heb ook de mogelijkheid om met haar te kunnen praten na de voorstelling. Het bijzonder vond ik dat ze mij nog vaag herkende en dat ze mijn naam ging proberen te onthouden.

  met Isabelle Beernaert